Prikkelverwerking, je hoort er steeds vaker en steeds meer over. Overprikkelde kinderen. Overgevoelige kinderen. Kinderen die juist ondergevoelig zijn en niet reageren als je hun naam noemt….Kinderen die opeens niet meer mee willen doen, die veel huilen, die niet meer samen willen spelen, die niet zo gemakkelijk te bereiken zijn. Die opeens boos worden. Kinderen die alles horen. Alles zien. Alles willen. Soms hebben we geen flauw idee waar het vandaan komt. Steeds vaker zien we dat kinderen het lastig vinden om de informatie die binnenkomt, op een goede manier te verwerken.

De informatie die binnenkomt, zijn de prikkels. Signalen vanuit de zintuigen. Die signalen gaan naar het brein, worden daar verwerkt en er komt een reactie op de prikkel. Dus als je een zandbak ziet, wil je daar graag heen om in te spelen. Terwijl de dreumes met zijn handen op de rand steunt, klimt hij in de zandbak. Als je de geur van een cake ruikt, loopt het water je opeens in de mond en wil je een lekker stukje proeven. Als je de wind langs je gezicht voelt waaien, voel je de frisheid, wat je op een warme dag weer blij maakt. Je handen in de klei. Het geklets van anderen, zo kun je niet doorgaan met je puzzel. De auto die voorbij rijdt leidt af… en jaaaa..de stem van de moeder in de deuropening, maakt dat een kind opspringt en in beweging komt.

Prikkels zijn er altijd, continue, bewust en onbewust. Prikkels zijn noodzakelijk: ze zijn nodig om te groeien, om te leren. Om steeds een beetje zelfstandiger te worden. Zonder prikkels komt er niet zoveel tot ontwikkeling. Denk maar wat er zou gebeuren als we een kindje de hele dag in zijn maxi-cosi zouden laten zitten. Of als we nooit het licht zouden zien. Of dat we in een geluidsdichte bunker zouden opgoeien. Daar wordt je niet zo vrolijk van!

Prikkels zijn nodig om te ontwikkelen, om zelfstandig te worden. Om je te leren concentreren. Om tot spel te komen. Om te kunnen genieten van een broodje. Van de regen op je huid.  Van het heerlijk stofje van die ene speciale knuffel…

Prikkelverwerking is niet iets wat je kunt zien. Wat je wel kunt zien, is het gedrag van het kind. Het gedrag vertelt ons of de prikkelverwerking in balans is. Neem het kind wat tussen de middag te lang aan tafel heeft gezeten. Die wordt onrustig. De onrust maakt dat hij wil bewegen. Zijn onrustig gedrag ‘vertelt’ ons dat. Als hij niet kan gaan bewegen (om welke reden dan ook), zal het gedrag steeds onrustiger worden en misschien omslaan in een boze bui. Wij zien de boze bui. Die wordt vooral veroorzaakt door het te weinig bewegen. Zijn zintuig ‘vertelde’ hem dat hij moest bewegen. Deze bewegingsbehoefte liet zien dat zijn lijf onderprikkeld was.

Dit ga je nu leren zien in de workshop ZINTUIGEN AAN ZET. En natuurlijk krijg je ideeen aangereikt, zodat de prikkelverwerking van het kind in balans blijft/komt. We zijn meestal zo resultaatgericht, dat we die balans niet voldoende in de gaten houden.

Waar dat überhaupt over gaat. Laatst zei iemand tegen me, ik vind het zo een raar woord, prikkels.

We weten inderdaad niet zo goed meer waar dat over gaat. Dus in de workshop gaan we 8 zintuigen bekijken. Wat doen deze zintuigen.  Zoals bijvoorbeeld het evenwicht ervoor zorgt dat je rechtop kunt blijven zitten. En je bewegingsgevoel zorgt voor een afgestemde beweging en je niet steeds je drinkbeker van taefel stoot.

Daar ga je je kennis over uitbreiden, je gaat het ervaren, en je leert hoe je de zintuigen kan versterken. Hoe ze aan zet zijn! Hoe je aan dat knopje wat prikkelverwerking heet kan leren draaien.  Als je aan dat knopje gaat draaien, komt het kind weer bij zichzelf. Blij, natuurlijk, vanzelfsprekend.

De meeste kinderen zijn namelijk niet expres onrustig. Integendeel. Kinderen willen van nature graag ‘meedoen’. En zijn leergierig. Onrust is een signaal. Een signaal wat je kunt leren lezen. Als je dit signaal leert zien, kun je met je nieuwe tools het kind echt volgen in zijn ontwikkeling. Kind in balans, jij in balans. En voel je ’s avonds nog de energie om lekker te gaan sporten of met een vriendin op stap te gaan.