Draai aan de knoppen van het prikkelaanbod in je school en je draait aan de knoppen waarmee je rust creëert. Onrust herken je aan de veelheid geluiden, bewegingen, verveeldheid, ongewenst gedrag.  We kennen allemaal de onrust van een niet opgeruimd huis. De een raakt geïrriteerd, de ander gestrest, een volgende ploft moedeloos op de bank. Maar na het opruimen is daar meestal niets meer van over. De prikkels waar je onrustig werd, zijn opgeruimd. Verdwenen. Je bent heel gemakkelijk weer in balans. Balans is fijn, dan functioneren we op ons best. Meestal pakt het nog sterker uit, je voelt dat je zelfs weer een lekkere lading energie hebt. Dat alleen al zo eenvoudige opruimactie zoveel effect heeft! Daar sta je toch versteld van! Je kan je dit echt zelf sturen. Als je de signalen leert te lezen.

Dit heeft alles te maken met prikkelverwerking. Met het verwerken van de prikkels zijn we in staat te ervaren. Sterker nog, we hebben prikkels nodig om te ervaren. Prikkelverwerking is het neurologisch systeem waardoor we in staat zijn te ervaren. We kijken op als iemand onze naam roept, we genieten van schommelbewegingen, we worden allemaal enthousiast bij de geur van versgebakken taart. Dus we reageren op prikkels. Het liefst met een adequate reactie. Als we op een zomerse dag iemand tegen het lijf lopen met een dikke wollen sjaal om of iemand roept ‘au’, als er een vlieg op zijn hand landt, valt dat op! Dus prikkelverwerking is ook het vermogen om efficiënt te kunnen reageren op prikkels. Daar zijn we gelukkig op gebouwd, met zo’n slordige 100 miljard neuronen in ons brein. Ergens weten we allemaal dat we sterk op onze omgeving reageren. Het kind wat gefrustreerd raakt als ie alleen zijn schrijfschrift uit zijn laatje moet vinden. Het kind wat bijna 2 uur achter elkaar, zittend op een stoel, aan diverse taken werkt. Is dit prikkel-aanbod, afgestemd op de prikkel-behoefte? Als we honger hebben gaan we eten en niet sporten. Van nature geef je jezelf wat je nodig hebt. Tenminste, als we daar nog contact mee kunnen maken.

We zijn keigoed geworden in het bedenken wat we willen. Wat we willen van kinderen. Wat ze zouden moeten kunnen. Waarvan we denken dat het goed voor ze is. Maar we zien ook dat veel kinderen vooral graag naar school gaan om de vriendjes, om de lieve meester of juf, om de gymlessen en het speelkwartier, wat tegenwoordig vaak 10 minuten duurt. De niet blije kant van het naar school gaan. Het raakt mij steeds weer als ik in gesprek kom met scholen, die dit erkennen. En kinderen naast alle kennis en alle leervakken, vooral zo graag blij willen zien. Echt blij, van binnenuit. Om niets. Niet om goed gedrag. Om goede cijfers. Niet om aardig gevonden te worden. Gewoon blij. En al het onrustige gedrag als een signaal zien en niet als etiket.

Herken je je school hierin? En wil je hier verder mee aan de slag? Op een heel natuurlijke manier? Plan een Natuurlijk adviesgesprek plannen. Natuurlijk kom ik naar je school toe. We kunnen ons richten op les aanbod. Op meubilair in de school. Materialen ter ondersteuning van het leren. Kleurgebruik. Want waar prikkels ons uit balans kunnen kunnen brengen, kunnen prikkels ook zeker balans en rust geven. Wat een winst en weldaad voor een school.  Voor de leerkracht. Voor de leerlingen.

Stap je school weer in en kom in een ruime, rustige, ondersteunende, prettige sfeer.

Graag draag ik daaraan bij met tools, tips, theorie zodat je deze knop zelf gaat bedienen.